Nederlands: 'Broeders en Zusters', een voorstelling zoals een 'roman fleuve' is een theaterbewerking van de roman 'Kroniek van Pekachino' van de Russische auteur Fedor Abramov. Deze sage verhaalt het leven onder het stalinisme na de Tweede Wereldoorlog in het landbouwersdorpje Pekachino (oorspronkelijk Verkola, het geboortedorp van Abramov), gelegen in het Noorden van Rusland. Abramov wordt beschouwd als de vertegenwoordiger van het Russische 'boerenproza', waarin hij de landbouwpolitiek van het Sovjetregime vanaf de naoorlogse periode tot de zeventiger jaren op de korrel neemt: de excessen van de collectivisering, het economische echec, de sociale desintegratie, de wanhoop van het individu en het verlies van zijn waardigheid. Paradoxaal genoeg ontsnapte Abramovs oeuvre nog tijdens zijn leven aan de Sovjetcensuur. 'Broeders en Zusters', een productie waaraan Lev Dodin en zijn acteurs anderhalf jaar werkten, werd gecreëerd in Sint-Petersburg in 1985 en was voor het eerst te zien in West-Europa in de Parijse Opéra Comique in oktober 1988. Op het moment van de creatie bevond de Sovjetunie zich nog in volle Tchernenko-periode, dus vóór de Gorbatchov-era en enkele jaren vóór de intrede van de glasnost. Het stuk begint met de aanhef van de toespraak die Stalin op 3 juli 1941 tot de Sovjetburgers richtte na het uitbarsten van het Duitse offensief: 'Broeders en Zusters, wijdt u aan de overwinning op de vijand, doet al wat in jullie macht ligt om nazi-Duitsland te verpletteren. ' Na de proloog waarin we filmbeelden zien van de deelname van de Russische bevolking aan de Tweede Wereldoorlog, kan het eigenlijke stuk beginnen. Het is lente 1945, de eerste lente na de oorlog. Vrouwen, invaliden en kinderen wachten vol ongeduld op de terugkomst van de mannen, maar ook op de terugkeer van de lente... In twee afzonderlijke delen, 'Ontmoeting en Scheiding' en 'Wegen en Kruispunten', samen goed voor zes uur meeslepend theater, laat een veertigtal acteurs de menselijke drama's in een kleine Siberische plattelandskolchoze herleven. Een politieke soap-opera, bestaande uit korte anekdotische scènes uit het dagelijkse leven, waarin de vrouwen eminent en prominent aanwezig zijn. De voorstelling toont de gevolgen van Stalins onmenselijke productiequota op de sociale en persoonlijke relaties binnen een dorp. De armoede sloeg er nog ongenadiger toe dan voorheen en het productieritme werd nog draconischer opgedreven, terwijl niets terecht kwam van de beloofde compensaties voor de vele ontberingen tijdens de oorlog. De voorstelling eindigt bij de dood van Stalin (maart 1953). Regisseur Lev Dodin, geboren in Siberië aan het eind van de Tweede Wereldoorlog, ontving zijn intellectuele en artistieke vorming in Sint-Petersburg (Leningrad), waar hij studeerde aan het Theaterinstituut. Hij werd artistiek leider van het Maly Theater in 1983, het jaar waarin Fedor Abramov stierf. De essentie van Dodins theater, zowel in zijn werkwijze als in zijn acteursregie, berust op een synthese tussen het gedachtegoed van Meyerhold en dat van Stanislavski, twee Russische theatertheoretici die, hoewel hun hele leven met elkaar bevriend, in hun theaterpraktijk antagonisten waren. Stanislavski brak met de oude declameerstijl en zocht in het acteren naar eenvoud en authenticiteit wat een complete illusie van de realiteit moest oproepen. Hij ontwikkelde een nieuwe methode van acteren, gebaseerd op de psychologische karakterontleding van de personages aan de hand van de zelfuitdrukking van de acteurs, via improvisatie en fysieke training. In het formalisme dat Meyerhold verdedigde, stond niet de acteur maar de regisseur centraal. Aan zijn verbeeldingsvermogen en analyse van een tekst ontleende een theatervoorstelling zijn kracht en artistieke waarde, terwijl de acteurs slechts een instrument waren in zijn handen. Met 'Broeders en Zusters' leverde Lev Dodin zijn meesterwerk af en kwam hiermee in de galerij van de Europese groten zoals Bergman, Wajda, Ronconi te staan. Een eerste-plansregisseur met visie, die uitermate in staat is met een grote eenvoud van middelen en een zuivere timing een groot gezelschap van acteurs te leiden in de enscenering van grote sociale epen. Zijn regie balanceert tussen naturalisme en abstract formalisme. Hier evenmin Brechtiaanse afstandelijkheid, maar aanzetten tot identificering met de protagonisten als ware volkshelden. Toch vervallen de acteurs niet in demagogie of valse pathetiek. Zij ontroeren door hun grote oorspronkelijkheid, hun ongebreidelde energie, hun uitzonderlijke generositeit. Niet alleen het wel en wee van een kleine gemeenschap, maar de geschiedenis van een heel land wordt ons op een heldere en spannende manier uiteengezet. Het onderzoek naar het verleden en de wortels van de Russische maatschappij, dat Lev Dodin onverminderd voortzet, dient precies om het verwarrende heden beter te kunnen plaatsen. In het Rusland van vandaag is de angst voor hongersnood bij het overgrote deel van de bevolking nog steeds niet verdwenen. De werkelijkheid van vandaag is tot in het merg gevuld met resten van de werkelijkheid van gisteren. De gebroken draden opnemen tussen verleden, toekomst en heden. Aantonen dat het leven van de mens uniek is en nooit kan gebroken worden, dat niets uit de sociale geschiedenis van Rusland ooit kan vergeten of geloochend worden. Dat is de doelstelling van het Maly Theater van Sint-Petersburg.