Polski: Garnek z Cedyni, datowany na IX–X wiek, ma dwustożkowaty kształt, bardzo krótką szyjkę łagodnie przechodzącą w brzusiec umieszczony w 2/3 wysokości. Formowanie naczynia polegało na doklejaniu do dna glinianych wałeczków masy garncarskiej. Tylko górna część naczynia ma ślady obtaczania na kole garncarskim. Naczynia wykonywane w całości bez użycia koła garncarskiego bardzo rzadko były zdobione pojedynczymi liniami falistymi. Na powierzchnię naczyń częściowo toczonych, o dwustożkowatym kształcie, nanoszono zwykle niestarannie dookolnie linie ryte, faliste i ukośne. Naczynia baniaste oraz łagodnie profilowane natomiast często dekorowane były kasetonami, plecionkami, pionowymi i poziomymi pasmami ukośnych nakłuć, liniami prostymi i zygzakowatymi, znacznie rzadziej odciskami stempelków. Typową cechą naczyń wykonanych w technice częściowego obtaczania było umieszczanie ornamentu w górnej części. Na powierzchni szyjki naczynia z Cedyni znajdują się ukośnie skrzyżowane linie ryte ograniczone od góry i dołu podwójnymi dookolnymi liniami rytymi. Grzegorz Durdyń