200 χιλιάδες φωτογραφίες ανεβασμένες στο flickr μέσα σε 13 χρόνια, από το 2006 μέχρι χθες 09.02.19. Με καμια 20ρια διαφορετικές μηχανές και κινητά. Με επεξεργασία. Χωρίς επεξεργασία. Μοιρασμένες (γύρω στις 6k) Για τα δικά μου μάτια και στενών φίλων και συγγενών οι υπόλοιπες. Με εκατοντάδες πρόσωπα. Με χιλιάδες τοπία. Με τα παιδιά ως κύριους πρωταγωνιστές. Με συγγενείς. Με φίλους. Με αγνώστους. Από την δουλειά. Για τη δουλειά. Με αγαπημένα χαμένα πρόσωπα. Με παλιούς καλούς - πρώην πλέον - φίλους. Με παρελθόν. Με γιορτές και χαρές. Πολλές χαρές. Στις κακές στιγμές δεν τολμάμε να πιάσουμε την κάμερα. Τέτοια ταμπού θα αργήσει να αγγίξει ακόμη και η Λάκτα. Μια ανάγκη που ξεκίνησε για να αποτυπώνω τις στιγμές του πρώτου μου γιου και εξελίχθηκε σε πάθος, σε ανάγκη, σε καταφύγιο. Χωρίς μαθήματα και κατευθύνσεις. Χωρίς διάθεση να βγάλω χρήματα. Όλες διατίθενται ελεύθερα με CC. Για να είμαι ελεύθερος. Να εκφράζομαι. Να κάνω λάθη. Να κατακτώ μόνος μου κορφές. Από ένστικτο. Από προσωπική αισθητική. Να μελετώ και να παρατηρώ. Για να μπορώ να απομονώνομαι όταν γύρω μου θα πρέπει να παίξω ρόλους, να κάνω δημόσιες σχέσεις. Θα μπορούσα να σβήσω χιλιάδες από αυτές. Τις περισσότερες. Άλλωστε αυτές είναι από μέτριες έως κακές. Αδιάφορες ακόμη και για μένα. Δε θα το κάνω. Είμαι εγώ. Είναι η πορεία μου για να επιλέξω εκείνες τις ξεχωριστές που θα μοιραστώ με σας, με φίλους, με την οικογένειά μου. Είναι εκατοντάδες που ακόμη δεν έχω μοιραστεί με κανέναν. Εκείνες που αναζητώ τυχαία και χαμογελώ μόνος μου όταν περνάνε από την οθόνη μου. Εκείνες που με κάνουν να νιώθω τυχερός και ευλογημένος. Και ας μου έχει στερήσει αυτό το χόμπυ, το διάβασμα ή το γράψιμο ή να με έχει αποκόψει από ατελείωτα debate εδώ μέσα ή έξω από τον ψηφιακό κόσμο. Εκφράζομαι χωρίς αντιρρήσεις, κριτικές και άγχη.