Fotografia została wykonana podczas Pierwszej Wystawy Przemysłowej w Łodzi w 1895 roku, która miała miejsce w Parku Helenów. Na zdjęciu wnętrze głównego pawilonu wystawowego, gabloty wystawowe i osoby zwiedzające wystawę. Na wystawie oprócz trzech wystawców zgierskich prezentowane były wyłącznie wyroby przemysłu łódzkiego – wyroby bawełniane, wełniane, jedwabne oraz przędze i wełny. W otwarciu wystawy 26 września 1895 roku uczestniczyli generał-gubernator warszawski (namiestnik Królestwa Polskiego) Paweł Szuwałow (była to jego pierwsza wizyta w Łodzi) i  gubernator piotrkowski  Konstantin Miller. Wystawa została zorganizowana z inicjatywy Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu. Koszt urządzenia wystawy wyniósł 50  tysięcy rubli. Była czynna przez miesiąc, według informacji ówczesnej gazety „Tydzień” w tym czasie zwiedziły ją 42  000 osób, w tym 18  000 robotników. Dla jej potrzeb został zbudowany specjalny pawilon o długości 67 metrów, szerokości 18 metrów i wysokości 10 metrów, ustawiony przy torze dla cyklistów. Koszt jego budowy wyniósł 20 tysięcy rubli. Bilet na wystawę kosztował 50 kopiejek. Dochód z niej został przeznaczony na cele dobroczynne. Pawilon wystawowy, jako budynek oszklony, zaopatrzony w świetliki wpuszczające światło od góry (tzw. oberlicht) miał zostać umieszczony na którymś z miejskich placów jako hala targowa. Jednak, po rozebraniu go zimą 1895 roku, w 1900 roku kupił go fabrykant Juliusz Kunitzer, który chciał w nim stworzyć na Widzewie dla swoich robotników Teatr Ludowy. Ponieważ jednak kanonik Karol Szmidel przekonał Kunitzera do oddania pawilonu na potrzeby jego wiernych, przeniesiony na Widzew budynek zaczął pełnić funkcję tymczasowej świątyni pod wezwaniem św. Kazimierza. W 1902 roku odprawiono w nim pierwsze nabożeństwo, natomiast erygowanie parafii miało miejsce dopiero w 1911 roku, ponieważ wcześniej była ona jedynie kościołem filialnym parafii Podwyższenia Świętego Krzyża.

Zdjęcie pochodzi z albumu z fotografiami z wystawy, wykonanymi przez Bronisława Wilkoszewskiego. Jego autor, Saryusz Bronisław Paweł Wilkoszewski (1847-1901) był łódzkim fotografem. Urodził się w Szczekocinach w powiecie wieluńskim. W 1878 roku wraz z Józefem Grodzickim prowadził zakład fotograficzny w Kielcach. W 1887 roku przybył do Łodzi, a w lutym następnego roku otworzył własne atelier fotograficzne w willi „Trianon” w pasażu Meyera 5 (obecnie ulica Moniuszki). Filia (zakład fotograficzny „Murillo”)  znajdowała się przy Nowym Rynku 2 (obecnie Plac Wolności). Reklamował się w następujący sposób: "Zakład fotograficzny B. Wilkoszewskiego w Łodzi. Urządzony elegancko. Zdjęcia sposobem momentalnym. Wykończenie artystyczne. Aparaty najnowsze. Portrety różnej wielkości. Koloruje olejno. Zdejmuje wszelkiego rodzaju widoki. Ceny dla wszystkich przystępne". Poza pracą fotografa Wilkoszewski zajmował się również działalnością społeczną i kulturalną. Był współzałożycielem Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” i członkiem Towarzystwa Cyklistów. W swoim zakładzie urządzał liczne wystawy artystyczne i koncerty. Zmarł nagle na atak serca 11 czerwca 1901 roku podczas gry w wista w „Grand Hotelu”. Pochowany został na Starym Cmentarzu Katolickim przy ulicy Ogrodowej w Łodzi.