Nederlands: De Ashanti danken hun opkomst en rijkdom aan de exploitatie van enorme goudbronnen. Om het goud te wegen gebruikten ze kleine bronzen of messingen gewichtjes in de vorm van dieren, insecten, voorwerpen en taferelen uit het dagelijkse leven. Soms werden gewichtjes in Europa gemaakt en naar het huidige Ghana verscheept.

Hoewel goud tegenwoordig is vervangen door een Westerse vorm van ruilmiddel, bevinden dergelijke gewichtjes, kleine weegschalen, goudstofdoosjes en scheplepeltjes zich nog in de huizen van mensen of in de schatkamers van koningen en hoofdmannen. Er bestaat nog een handvol vervaardigers van de gewichtjes.

Elke man die zich bezighield met de goudhandel, bezat een aantal van deze gewichtjes. In sommige gebieden behoorden ze tot de geschenken die een vader zijn zoon gaf bij het volwassen worden.

Als ze niet gebruikt werden, werden de gewichtjes en bijbehorende voorwerpen in doeken gewikkeld en goed bewaard. Hieruit blijkt de hoge waarde die aan de gewichten werd toegekend, alsmede de reden waarom er nog zoveel van de gewichtjes bewaard zijn gebleven. De gewichtjes waren niet alleen belangrijk bij de goudhandel, maar tevens als erfgoed voor volgende generaties. Ook waren sommige ooit eigendom van overwonnen vijanden, terwijl andere als model kunnen hebben gefunctioneerd voor de koninklijke regalia die ze representeren.

Een enkele keer werd een persoon met zijn gewichtjes begraven. Het bepalen van de ouderdom van de voorwerpen is vanwege al voornoemde niet gemakkelijk.

In principe werden bij de Ashanti twee soorten goudgewichten gebruikt: harde zaden, en metalen gewichtjes. De laatstgenoemde, meestal koperen, gewichtjes bestonden uit twee brede categorieën, te weten de realistische weergaven, en de meer abstracte vormen.

Er is geen relatie tussen de voorstelling en de waarde van een gewichtje. Er bestond een algemeen aanvaarde theorie over de waarde van gewichtjes, en verder werd de waarde bepaald door de eigenaar, afhankelijk van de betekenis van het voorwerp voor hem en zijn familie.

Bepaalde patronen waren voorbehouden aan de koninklijke familie, zoals regalia, textielpatronen en stoelen. De traditionele betekenissen van gewichtjes zijn moeilijk te achterhalen, met name in geval van geometrische motieven. Figuratieve voorbeelden stellen vaak een spreekwoord voor. Echter, vaak komen meer dan een spreekwoord in aanmerking voor duiding, waarvan sommige lijnrecht tegenover elkaar staan. Kennis van spreekwoorden was een teken van senioriteit en wijsheid en was het terrein van koningen en hun okyeame, hun sprekers, die als medium tussen een hoofdman en zijn volk stonden.

Vanaf de jaren 1920 werden gewichtjes alleen nog gemaakt voor de verkoop aan Europeanen. Naast het wegen werden de gewichten ook gebruikt door vertellers om hun verhalen te illustreren. Ook werden ze wel gedragen als talisman of sieraad.