Nederlands: Collectie oude en nieuwe sculpturen in het huis van Susanne Wenger, een Oostenrijkse kunstenaar die zich in Oshogbo vestigde. Zij had haar leven in dienst van de Yoruba goden gesteld. Zo herstelde zij het heilige bos gewijd aan de orisha Oshun (het goddelijke wezen Oshun) en heeft ze diverse heiligdommen herbouwd of van nieuwe sculpturen voorzien. Rechts in de achtergrond is haar schilderij 'Vögel Sind Nicht Eingeladen', een variatie op het 'Laatste Avondmaal', zichtbaar (Beier 1975: 26-27). Zie voor een kleurenopname van een aantal van deze sculpturen Wenger en Chesi (1983: 30).

Susanne werd geboren in 1915 in Graz. Al zolang ze zich kon herinneren wilde ze kunstenaar worden (1975: 25). Na haar opleiding verbleef ze in Wenen en Parijs maar kon in beide steden niet aarden. In december 1950 reisde Susanne voor het eerst af naar Nigeria. Ze woonde achtereenvolgens in Ibadan, Ede, Ilobu en ten slotte in Oshogbo. Zes maanden na haar aankomst werd ze ziek en moest ze een jaar bedrust houden. De rust gebruikte ze om haar indrukken van Afrika in olieverftaferelen vast te leggen. Kort na haar herstel ontmoette ze Ajagemo, een priester van Obataba in Ede. Hij introduceerde Susanne in de Yoruba religie. Voor Susanne voelde alles heel vertrouwd "When Ajagemo led her into the shrine, everything immediately fell into place. Everything was 'right' from the start, and Ajamego introduced her to the inner shrines very soon..." (Beier: 53) Na haar initiatie in de Yoruba religie en filosofie kreeg Susanne de Yoruba namen Iwinfumine Adunni of Adunni Olorisha (1975: 9). In haar huis in Oshogbo woonden daarna een aantal door Susanne ritueel geadopteerde kinderen. Deze kinderen verbleven al vanaf hun allereerste maanden bij haar. Ze werden door haar opgevoed en onderwezen in de Yoruba religie (Wenger en Chesi 1983: 227). Vanaf 1968 werkte ze via een vast schema aan het herbouwen/herstellen van de Oshun heiligdommen. In 2005 zag Susanne haar inspanningen beloond toen de UNESCO besloot het heilige bos van de orisha Oshun in Oshogbo op de Werelderfgoedlijst te zetten.

Het huis is gebouwd in de zogenaamde Braziliaanse stijl, geïntroduceerd door de vrijgelaten slaven die in de tweede helft van de 19e eeuw terugkeerden naar Nigeria (1975: 10). De omheining bestaat uit een grote hoeveelheid figuratieve scènes die op verzoek van Susanne door Adebisi Akanji uit cement zijn vervaardigd. De uit Oshogbo afkomstige Adebisi maakte deel uit van de vaste groep metselaars die met Susanne werkten aan het herstel van de heiligdommen. Beier beschrijft hoe Susanne in het algemeen te werk ging. Ze liet eerst de ideeën rijpen in haar hoofd, vervolgens deelde ze haar gedachten met Adebisi. Ze vertelde hem de verhalen en de vormen die ze wilde uitbeelden. Ze zette echter nooit wat op papier. Adebisi werkte zijn interpretatie van haar ideeën uit in rode klei en cement. Binnen deze symbiose was Adebisi vrij zijn eigen inspiratie te gebruiken zolang hij maar niet afweek van het algehele plan dat Susanne geschetst had. Hij vertaalde haar gebaren in zijn eigen vormen (Beier 1975: 93). In een andere publicatie vertelde Susanne dat zij tijdens het werk op telepatisch niveau communiceerden (Wenger en Chesi 1983: 207). Susanne probeerde Adebisi onafhankelijk te maken zodat hij haar kon opvolgen wanneer zij niet meer in staat zou zijn te werken.

De sculpturen en heiligdommen die op deze wijze zijn ontstaan worden tot de 'new sacred art' gerekend. Een term toegekend aan alle objecten en bouwwerken die ten tijde - en onder invloed van - Susanne Wenger door haarzelf en de kunstenaars met wie ze samenwerkte zijn vervaardigd.