25.


      Castellanos de Castilla,
 Tratade ben ós gallegos;
 Cando van, van como rosas,
 Cando vên, vên como negros.

      —Cando foi, iba sorrindo;
 Cando veu, viña morrendo;
 A luciña d'os meus ollos,
 O amantiño do meu peito.

      Aquel máis que neve branco,
 Aquel de doçuras cheyo,
 Aquel por quen eu vivia
 E sin quen vivir non quero.

      Foi à Castilla por pan,
 E saramagos Ile deron,