Polski: Centrum przedstawienia stanowi wizerunek stojącego bodhisattwy współczucia - Awalokiteśwary, otoczony czarną, wąską ramką, na zewnatrz której są węże i ptak Garuda. Bodhisattwę ukazano w, typowych dla jego stanu, bogatych szatach (jedwabna spódnica, szarfy, biżuteria, diadem z pięciu złotych liści). Rękami wykonuje gest obracania koła Prawa, czyli nauczania. Jest to dawna, nepalska odmiana ikonograficzna Awalokiteśwary, którą cechuje stojąca poza i ów gest. Głowę otacza nimb, a całą postać – aureola, na zewnątrz której są lotosy. Stoi również na lotosie, który stanowi tron dla przedstawień licznych bóstw buddyjskich i hinduskich (symbol mocy stwórczych, poznania i czystości). W tle uproszczony pejzaż z górami i wodą oraz chmurami na niebie.

      Na zewnątrz przedstawienia (poza jego wąską ramką) ukazano w symetrycznym układzie dwa węże (sanskr. naga) o wielkich, pofalowanych cielskach, trzymające paszczami prawdopodobnie wazę na amrytę - eliksir nieśmiertelności. W hinduzimie i buddyzmie istnieje kult węży jako sprzyjających ludziom bóstw niskiej rangi. W hinduizmie wierzy się, że mieszkają w podziemnych zakamarkach, są związane z wodami, spełniają życzenia, chronią od chorób, zapewniają powodzenie. W buddyzmie także wierzy się, że są związane z wodą: żyją w oceanie, a zarazem władają chmurami deszczowymi, zsyłają deszcz i mogą go zatrzymać, gdy jest go za dużo (o ile pozyska się ich przychylność). W drzeworycie u dołu ich ogony stykają się i tamże jest ukazany w przyklęku na osobnym lotosie ptak Garuda w widoku frontalnym, z rozłożonymi skrzydłami. Buddyjski Garuda to postać stanowiąca połączenie orła Garudy - wierzchowca Wisznu w mitologii hinduskiej, z ptakiem Khjung z przedbuddyjskiej religii bon w Tybecie. Garuda jest wyznawany w buddyzmie tybetańskim jako strażnik tej religii, w wysokiej randze bodhisattwy; jest wrogiem węży, tak samo jak w mitologii hinduskiej. Według Mahabharaty węże chciały zdobyć (co jednak się ostatecznie nie udało) amrytę wykradzioną w dobrej intencji przez Garudę bogom. 
      W zakolach wyznaczonych przez faliste postacie węży rozmieszczono osiem pomyślnych symboli buddyjskich (sanskr. asztamangala). Po lewej stronie od góry: nieskończony węzeł, lotos, baldachim (parasol) i waza; po prawej od góry: dwie skrzyżowane oganiaczki od much (symbol niekrzywdzenia, bardzo ważny w lokalnej wersji buddyzmu w Nepalu; tu aż nawet - nietypowo - zastępuje koło Prawa, czyli symbol buddyzmu! Poświadcza to jednak lokalną ważność oganiaczki jako symbolu), dwie ryby, chorągiew zwycięstwa i koncha. 
      Drzeworyt w czarnym kolorze, na cienkim kremowym papierze czerpanym; wykonany starannie – z dbałością o precyzję linii i o detale. Odbitka zajmuje środek arkusza, naokoło pozostają szerokie marginesy. 

Przedstawienie posiada religijną wartość, przy tym jego ikonografia zawiera specyficznie nepalskie elementy. Drzeworyty o tematyce religijnej pełnią w buddyzmie wadżrajany - trzeciej, najmłodszej odmiany buddyzmu - tę samą rolę co thanki (zwijane obrazy religijne) - jednak przeznaczone dla ubogich. Odbija się je na papierze (jedynie szczególnie cenne - na płótnie) i umieszcza przy ołtarzykach i na ścianach w domach.