Fotografia wykonana w łódzkim ZOO przedstawia białego niedźwiedzia w klatce. Początki łódzkiego ZOO sięgają lat 30. XX wieku, kiedy to w ramach projektów zagospodarowania włączonego w granice Łodzi Polesia Konstantynowskiego przeznaczono 20 hektarów na ogród zoologiczny. W 1934 roku na terenie przeznaczonym pod zoo wykonano „urządzenia parkowe terenów leśnych”. W 1937 roku opracowano dokumentację techniczną ogrodzenia Ogrodu Zoologicznego, które zostało wybudowane w drugim półroczu 1938 roku. Od tego momentu datuje się początek istnienia łódzkiego zoo. Pierwszym zwierzęciem, które można było zobaczyć w ogrodzie był jeleń Boruta, schwytany w okolicach placu Reymonta. Przeniesiono tam również zwierzęta prezentowane do tej pory w parku Poniatowskiego – jelenie, sarny, łabędzie. Do wybuchu wojny w zoo dzięki otrzymanym darom pojawiło się łącznie około 50 zwierząt, między innymi daniele, kaczki, osły, wilki. W okresie okupacji dyrektorem zoo był ówczesny dyrektor łódzkiej rzeźni. W 1940 roku do zoo trafiły zwierzęta ze zlikwidowanego zwierzyńca w parku Helenowskim, a w 1941 roku zakupiono zwierzęta ze spalonego cyrku Hergotta między innymi wielbłądy, niedźwiedzie brunatne, wilki, lwy, słoń, tygrys, osły, hienę. Na początku lat 50. XX wieku ogród powiększono o 7 ha, co pociągnęło za sobą konieczność przesunięcia ulicy Krzemienieckiej na południowy zachód. Lata 1953-1957 to okres szybkiego rozwoju ogrodu i licznych modernizacji.