Fotografia przedstawia grupę kobiet i dziewcząt przechodzących na tle dawnego pałacu Karola Scheiblera, który wybudowano przy Wodnym Rynku (ob. Plac Zwycięstwa). Karol Scheibler otrzymał od władz miasta zachodnią część tzw. Nowej Dzielnicy z przeznaczeniem na zagospodarowanie. Teren przylegał do Wodnego Rynku. W 1840 roku powstał Park Źródliska (zwany „Ogrodem Angielskim” lub Spacerowym), będący obecnie najstarszym parkiem w Łodzi. Od lat 50. XIX wieku rozpoczęto wznoszenie zabudowań przemysłowych, poczynając od budowy Przędzalni w 1855 r., zwanej w późniejszym okresie „Centralą”. W tym samym czasie powstał pierwszy skromny parterowy budynek mieszkalny. W 1865 r. nastąpiła jego rozbudowa o piętro wg projektu Jana Karola Mertschinga. Prawdopodobnie w kolejnych latach od strony zachodniej dobudowano wieżę z tarasem widokowym oraz oficynę. Obiekt nadal pozostał skromną rezydencją. Wygląd zewnętrzny o takim charakterze miał być wyrazem protestanckiego wyznania Scheiblera, cechującego się powściągliwością i nieobnoszeniem się z własnym bogactwem. Jednocześnie nie było potrzeby manifestowania swojej pozycji wśród elity miasta, bo była ona powszechnie znana. Znacząca zmiana w wyglądzie rezydencji nastąpiła po śmierci Karola Scheiblera, kiedy to wdowa po nim – Anna z Wernerów Scheibler – zleciła projekt przebudowy spokrewnionemu z nią warszawskiemu architektowi Edwardowi Lilpowi. Modernizacja trwała w latach 1884-1886, w jej trakcie gmach zyskał zdecydowany ujednolicony charakter neorenesansowy. Pałac pozostawał w posiadaniu rodziny Scheiblerów do 1932 r., kiedy to zamieszkał w nim Feliks Maciszewski, przedstawiciel Banku Gospodarstwa Krajowego, głównego wierzyciela zadłużonego przedsiębiorstwa. W czasie II wojny światowej pałac wrócił do pierwotnych właścicieli i czasowo przebywał w nim wnuk Karola, Georg. Mieściła się w nim również policja porządkowa i prawdopodobnie lokalne władze Wehrmachtu. Od czerwca 1945 do 1950 r. pałac był siedzibą Politechniki Łódzkiej. W latach 1950-1957 mieściły się w pałacu: Biuro Dokumentacji Technicznej Remontów Budowlanych Przemysłu Lekkiego; Łódzkie Zakłady Remontowo-Montażowe Przemysłu Lekkiego; Ministerstwo Przemysłu Lekkiego (Departament Budżetowo-Gospodarczy; Zarząd Przedsiębiorstw Remontowo-Budowlanych i Delegatura);Liceum Bibliotekarskie. W latach 1957-1978 siedzibę miała w nim Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia. Kolejne lata, 1978-1983 to bytność w dawnej rezydencji Scheiblerów Łódzkiego Oddziału Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków. W latach 1984-1985 mieścił się tam Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków (OBiDZ) oraz Wojewódzki Konserwator Zabytków. 20 stycznia 1971 r. obiekt został wpisany do rejestru zabytków. 1 kwietnia 1986 r. stał się siedzibą Muzeum Kinematografii w Łodzi i pełni tą funkcję do dziś. Od 2015 r., na mocy rozporządzenia Prezydenta RP, został częścią Pomnika Historii „Łódź – Wielokulturowy Krajobraz Miasta Przemysłowego”.

We wnętrzach pałacu kręcono sceny do wielu produkcji polskiej kinematografii m.in. do „Ziemi obiecanej”, serialu „Stawka większa niż życie” czy filmu „Powrót wilczycy”.