Fotografia przedstawia budynek Palmiarni znajdujący się w Parku Źródliska I. Najstarsze rośliny z kolekcji pochodzą z drugiej połowy XIX wieku, z oranżerii łódzkich fabrykantów i carskich urzędników. Rośliny te miasto przejęło w momencie wybuchu I wojny światowej. W 1925 roku Wydział Plantacji Miejskich przeniósł kolekcję ze szklarni znajdujących się w Parku im. Stanisława Staszica, do budynku byłej stołówki dla bezrobotnych, wybudowanej w 1914 roku w Parku Źródliska I. W czasie kryzysu gospodarczego okresu międzywojennego łódzcy fabrykanci likwidujący własne oranżerie przekazywali miastu rośliny, które trafiały do tego budynku. Po II wojnie światowej, którą kolekcja roślin egzotycznych przetrwała, w związku z wysokością jaką osiągnęły palmy, postanowiono podwyższyć budynek byłej stołówki. Inicjatorami przebudowy byli pracownicy zieleni miejskiej: inż. Zofia Kotnowska i inż. Feliks Góźdź. Po zakończeniu prac budowlanych 1 września 1956 roku po raz pierwszy kolekcja została udostępniona zwiedzającym. Wzbudziła ona ogromne zainteresowanie wśród łodzian i stała się jedną z większych atrakcji miasta. W 1959 roku Palmiarnię włączono do Ogrodu Botanicznego. Kolejne przebudowy Palmiarni miały miejsce w: 1970 roku, kiedy to ponownie podwyższono budynki oraz oszklono ich górną kondygnację oraz w latach 1999-2003, kiedy to powierzchnia ekspozycyjna Palmiarni została powiększona do 1100 m² i podzielona na trzy pawilony wystawowe, przeznaczone dla roślin o odmiennych wymaganiach klimatycznych.