Fotografia Ignacego Płażewskiego przedstawiająca fragment Placu Wolności od strony ulicy Piotrkowskiej. Na fotografii widać fragment pomnika Tadeusza Kościuszki oraz zabudowania północno-wschodniej pierzei placu. Początki placu wiążą się z wytyczeniem obszaru Nowego Rynku (który w późniejszym okresie został przemianowany na Plac Wolności) sięgają lat 1821-23, kiedy to został wyznaczony jako ośmiokątny plac centralny pierwszej osady przemysłowej zwanej Nowym Miastem. Nowy Rynek był też punktem centralnym do nakreślenia 4 obszarów urbanistycznych podzielonych na 202 działki nowej osady przemysłowej – granicę ich stanowiły kolejno ulice Wschodnia, Zachodnia, Północna oraz Południowa (ob. Rewolucji 1905 roku). Idea umiejscowienia w tej przestrzeni pomnika Tadeusza Kościuszki pojawiła się już w 1917 r., w wyniku konkursu w 1926 r. wybrano projekt Mieczysława Lubelskiego a w 1927 r rozpoczęła się budowa pomnika. Zakończona została w 1930 r. Pomnik ten został zburzony 11 listopada 1939 r. przez niemieckiego okupanta. Po II wojnie światowej postanowiono odbudować pomnik i ponownie poproszono o jego wykonanie Mieczysława Lubelskiego. Do projektu zostali zaproszeni również łódzcy artyści Elwira i Jerzy Mazurczykowie oraz Antonii Biłas. Uroczyste odsłonięcie pomnika Tadeusza Kościuszki odbyło się 22 lipca 1960 r.

W tle widać narożną kamienicę należącą pierwotnie do Jakuba Kamińskiego, wybudowana w 1882 r. w stylu eklektycznym z charakterystycznym lwem na jej szczycie (stąd obiegowa nazwa kamienicy „pod lwem”).