Nederlands: Het tweede concert van het orkest van de Munt in de reeks Symfonie staat geheel in het teken van de viool. Hoe kan het ook anders als je twee voortreffelijke violisten als Christian Tetzlaff en Tabea Zimmermann ter beschikking hebt. Samen vertolken ze de Sinfonia Concertante, een werk dat binnen Mozarts oeuvre een unieke plaats inneemt. Mozart (1756-1791) keert hier de typisch Oostenrijkse Gemütlichkeit resoluut de rug toe en geeft zich op een haast romantische wijze over aan de schildering van zwaarmoedige gevoelens die mijlenver verwijderd liggen van de galanterie eigen aan het genre van de concertante symfonie. Ook Ligeti (°1923) en Hindemith (1895-1963) gaan op een volkomen eigenzinnige manier om met het concertogegeven. Ligeti wilde met zijn drie concerto's (één voor cello uit 1966, één voor piano uit 1985-1988 en dat voor viool uit 1990-1992) 'de dingen op de spits drijven'. Zijn vioolconcerto is niet zoals vaak in het genre een dialoog of een gevecht van de solist met het orkest, maar eerder een gezamenlijke strijd van alle musici tegen de muzikale materie. Ook Paul Hindemith behandelt de solist en het orkest eerder als gelijkwaardige partners dan als concurrenten. Zelf een uitstekend altviolist is zijn Schwanendreher een lofzang op zijn geliefkoosd instrument.